თაგვები

ერთ დროს არსებობდა პატარა სოფელი სახელად ლეპოლი. ეს სოფელი არ გამოირჩეოდა მჭიდრო დასახლებით. აქ საშუალოდ 50 ოჯახი ცხოვრობდა და ყველა ერთმანეთს იცნობდა.

ვივიერი

სიჩუმეში მისი ხმა მომესმა:
– ისევ აქ ზიხარ?
– კი. ზუსტად ახლა ვფიქრობდი შენზე. მჭირდები…
– ვიცი. მაგიტომ გეწვიე. რა სიახლეა შენს თავს?
– არაფერი…
– ჰაჰ. მასეც ვიცოდი. ნუთუ არ მოგბეზრდა ეს ერთფეროვნება?ყოველდღე ერთი და იგივე. ალბათ ღამითაც ერთნაირ სიზმრებს ხედავ.
დუმილი ვარჩიე. მან კი გააგრძელა:

***

წამოვედი…ავდექი და წამოვედი… აზრზე არა ვარ სადა ვარ, მაგრამ ვიცი რომ სახლში ვარ… ეს სახლი მე სულაც არ მეკუთვნის, აქ ერთი-ორი წლის შემდეგ ვიღაც სხვა იცხოვრებს და სულ არ ეცოდინება , რომ მანამდე აქ მე „ვცხოვრობდი”ჩანთაში მიდევს წიგნი, ყურსასმენი და საფულე რომელშიც საკმარისი ფულია იმისთვის რომ 1 კვირა აქ ვიყო. თუმცა მე აქ მხოლოდ ერთი დღით ვაპირებ ცხოვრებას.

სიკვდილი

ეს ფოტო ეკუთვნის ედი ადამსს. ვან ლემის “სიკვდილით დასჯა” არის აღბეჭდილი. 1968 წელი, ვიეტნამის ომი

როდესაც ამ ფოტოს ვუყურებ. ვხედავ სიკვდილს. ვან ლემის სახე კი იწვევს ჩემში რაღაც ფარულ ზიზღს ადამინებისადმი. რომ მკითხონ – ვის ადგილას ისურვებდი ყოფნას? რა თმა უნდა ლემის ადგილს ავირჩევდი. ეს სურათი მაფიქრებს სიკვდილზე და ვხვდები რომ ის მშვენიერია…

მარტოობაში გატარებული ღამე

კიბეები ჩაიარა და ღამის წყვდიადში დაიმალა. გზას მთვარე უნათებდა, მიაბიჯებდა ობოლ მიწაზე, მიტოვებულ ქუჩაში ხმაურს არღვევდა. მთვრალი იყო ოღონდ არა ალკოჰოლისგან…
მას ჩრდილი მისდევდა თუმცა ყურადრებას სულაც არ აქცევდა. ნირვანას “Something In The Way”-ს უსმენდა. ცივი ქარი თმებს უწეწავდა, სახის ყოველ ნაკვეთს უყინავდა და აიძულებდა ხელები ჯიბეში ჩაეწყო.